Vamos a la playa!
Door: Blanca
Blijf op de hoogte en volg Blanca
22 Februari 2010 | Guatemala, Quetzaltenango
Hoi trouwe lezertjes,
Na vele verzoeken ga ik dan maar weer eens wat over mijn leventje hier vertellen.
Goed, het is tijd om een normale dag te beschrijven. Ik zeg wel steeds dat ik naar de kliniek ga, maar wat ik daar in hemelsnaam uitvoer is nog niet echt aan de orde gekomen dus hou je maar vast:
´s Ochtends rond een uur of 7.10 gaat mijn wekker (wat op tijd genoeg is om niet te laat te komen), helaas laat ik hem altijd snoozen dus sta pas rond een uur of half 8 op. Dat is natuurlijk veel te laat als je eigenlijk bij deze tijd al aan het lopen moet zijn. Als ik me snel omkleed, m´n tas pak en naar de wc ga (voordat de Deens meisjes, met wie ik tegenwoordig het dakterras deel, hem bezet houden; anders kom ik zeker te laat), ben ik rond kwart/tien voor 8 beneden voor het ontbijt. Dat hebben ze (gelukkig) veranderd van eieren met bonen naar moche (volgens mij is dat havermoutpap) met cornflakes. Het klinkt een beetje raar, maar is stiekem wel errug lekker. Daarna is het of net iets voor 8 of 8 uur geweest en moet ik halfrennend naar de kliniek (welke opent om 8). Het is een wandeling die in snelwandeltempo zo´n 15 min. duurt. Halverwege kom ik altijd tot het besef dat degene die de deur opent toch te laat komt, dus begin ik langzamer te lopen waardoor ik rond 20 over 8 bij de kliniek aankom (waar 9 van de 10 keer, iedereen inderdaad nog staat te wachten tot de deur open gaat). Vervolgens moeten we heb lab klaarmaken, buisjes labelen, anti-klonteringsmiddel in sommige buisjes, apparaten aanzetten en de stempels een dag vooruit zetten. Dan komen al snel de eerste patiënten want de meeste tests worden uitgevoerd en ayunas (op de nuchtere maag). We hebben de (onuitgesproken) regel dat de eerste patiënt van de dag voor Silvia is en dat we dan om en om de patiënten nemen. Bij mijn eerste patiënt is het de naam opschrijven, noteren welke tests gedaan moeten worden, en vervolgens de spuit nemen met de voldoende inhoud (keuze uit 3 ml, 5 ml en zelfs 10 ml). Voor 1 buisje bloed 3 ml, voor 2 6 ml (doen we met de 5 ml spuit, want helemaal volgezogen is die 6 ml) of natuurlijk 3 buisjes: 9 ml. Vervolgens ga ik met de patiënt (ik draag overigens een witte jas!) naar een ander kamertje om daar bloed af te nemen. Ik bind de arm af, met enkel een elastiekje (dus niet zo´n fancy band zoals we dat in NL hebben), daarna controleer ik de spuit (soms laat de naald los, namelijk), en probeer ik een ader te zoeken. Dat moet je voelend doen, want in getinte mensen zijn geen blauwe aders te zien. Meestal zitten die gewoon op een goed voelbare plaats en kan ik beginnen met de plaats schoon te deppen met alcoholswaps. Om vervolgens te zeggen Jaile aire (zoiets als: adem diep in), vervolgens de naald in de ader steken, de spuit vol laten lopen, respirar honda (diep blijven ademen), elastieken bandje weghalen, spuit eruit en een watje op de plek. Arm voor 5 min. dubbel laten zitten en ze kunnen wachten op de resultaten. Vervolgens wordt het bloed in de juiste buisjes gespoten (met nummer en met of zonder anti-klonteringsmiddel) en doen we de proeven. Waarbij vele een spectroscoop gebruiken. Dat de hele dag lang, om rond 1 uur naar huis te gaan voor almuerzo (want na zo´n dag heb ik me toch een honger!).
Dan nu wat anders, afgelopen wekend ben ik naar Monterrico geweest. Dat was een heerlijk relaxte weekend. Ik heb ongeveer de helft van de reis geslapen (op het strand, bij het zwembad, in mijn kamer, en mijn favoriet in een hangmat!). Verder wat gezwommen in de oceaan, wat ongelofelijk eng is, aangezien de golven wel meters hoog zijn en heel hard. Er was heerlijk eten. Maar het mooiste van het hele weekend was dat ik babyschildpadjes heb geholpen naar de zee te gaan. En die zijn zo ongelofelijk schattig. Helemaal zwart, ze hebben al volledig de vorm van een echte schildpad, alleen hun schild is niet hard maar een soort leerachtig (zoals het hele schildpadje overigens). Het was zo ongelofelijk schattig om al de schildpadjes naar het strand te zien floppen. Tezamen met een mooie zonsondergang, dus dat was echt een hoogtepunt van mijn reis.
Ik hoor dat het in NL eindelijk warm begint te worden (wel 7 hele graden :P), dus jullie hebben niets meer te klagen!
Ik hoop van jullie te horen en tot blog se! Dikke knuffel...
Na vele verzoeken ga ik dan maar weer eens wat over mijn leventje hier vertellen.
Goed, het is tijd om een normale dag te beschrijven. Ik zeg wel steeds dat ik naar de kliniek ga, maar wat ik daar in hemelsnaam uitvoer is nog niet echt aan de orde gekomen dus hou je maar vast:
´s Ochtends rond een uur of 7.10 gaat mijn wekker (wat op tijd genoeg is om niet te laat te komen), helaas laat ik hem altijd snoozen dus sta pas rond een uur of half 8 op. Dat is natuurlijk veel te laat als je eigenlijk bij deze tijd al aan het lopen moet zijn. Als ik me snel omkleed, m´n tas pak en naar de wc ga (voordat de Deens meisjes, met wie ik tegenwoordig het dakterras deel, hem bezet houden; anders kom ik zeker te laat), ben ik rond kwart/tien voor 8 beneden voor het ontbijt. Dat hebben ze (gelukkig) veranderd van eieren met bonen naar moche (volgens mij is dat havermoutpap) met cornflakes. Het klinkt een beetje raar, maar is stiekem wel errug lekker. Daarna is het of net iets voor 8 of 8 uur geweest en moet ik halfrennend naar de kliniek (welke opent om 8). Het is een wandeling die in snelwandeltempo zo´n 15 min. duurt. Halverwege kom ik altijd tot het besef dat degene die de deur opent toch te laat komt, dus begin ik langzamer te lopen waardoor ik rond 20 over 8 bij de kliniek aankom (waar 9 van de 10 keer, iedereen inderdaad nog staat te wachten tot de deur open gaat). Vervolgens moeten we heb lab klaarmaken, buisjes labelen, anti-klonteringsmiddel in sommige buisjes, apparaten aanzetten en de stempels een dag vooruit zetten. Dan komen al snel de eerste patiënten want de meeste tests worden uitgevoerd en ayunas (op de nuchtere maag). We hebben de (onuitgesproken) regel dat de eerste patiënt van de dag voor Silvia is en dat we dan om en om de patiënten nemen. Bij mijn eerste patiënt is het de naam opschrijven, noteren welke tests gedaan moeten worden, en vervolgens de spuit nemen met de voldoende inhoud (keuze uit 3 ml, 5 ml en zelfs 10 ml). Voor 1 buisje bloed 3 ml, voor 2 6 ml (doen we met de 5 ml spuit, want helemaal volgezogen is die 6 ml) of natuurlijk 3 buisjes: 9 ml. Vervolgens ga ik met de patiënt (ik draag overigens een witte jas!) naar een ander kamertje om daar bloed af te nemen. Ik bind de arm af, met enkel een elastiekje (dus niet zo´n fancy band zoals we dat in NL hebben), daarna controleer ik de spuit (soms laat de naald los, namelijk), en probeer ik een ader te zoeken. Dat moet je voelend doen, want in getinte mensen zijn geen blauwe aders te zien. Meestal zitten die gewoon op een goed voelbare plaats en kan ik beginnen met de plaats schoon te deppen met alcoholswaps. Om vervolgens te zeggen Jaile aire (zoiets als: adem diep in), vervolgens de naald in de ader steken, de spuit vol laten lopen, respirar honda (diep blijven ademen), elastieken bandje weghalen, spuit eruit en een watje op de plek. Arm voor 5 min. dubbel laten zitten en ze kunnen wachten op de resultaten. Vervolgens wordt het bloed in de juiste buisjes gespoten (met nummer en met of zonder anti-klonteringsmiddel) en doen we de proeven. Waarbij vele een spectroscoop gebruiken. Dat de hele dag lang, om rond 1 uur naar huis te gaan voor almuerzo (want na zo´n dag heb ik me toch een honger!).
Dan nu wat anders, afgelopen wekend ben ik naar Monterrico geweest. Dat was een heerlijk relaxte weekend. Ik heb ongeveer de helft van de reis geslapen (op het strand, bij het zwembad, in mijn kamer, en mijn favoriet in een hangmat!). Verder wat gezwommen in de oceaan, wat ongelofelijk eng is, aangezien de golven wel meters hoog zijn en heel hard. Er was heerlijk eten. Maar het mooiste van het hele weekend was dat ik babyschildpadjes heb geholpen naar de zee te gaan. En die zijn zo ongelofelijk schattig. Helemaal zwart, ze hebben al volledig de vorm van een echte schildpad, alleen hun schild is niet hard maar een soort leerachtig (zoals het hele schildpadje overigens). Het was zo ongelofelijk schattig om al de schildpadjes naar het strand te zien floppen. Tezamen met een mooie zonsondergang, dus dat was echt een hoogtepunt van mijn reis.
Ik hoor dat het in NL eindelijk warm begint te worden (wel 7 hele graden :P), dus jullie hebben niets meer te klagen!
Ik hoop van jullie te horen en tot blog se! Dikke knuffel...
-
24 Februari 2010 - 11:14
Bas:
He Blanca,
eindelijk weer een keertje een blog!;) Zoals ik t lees heb jij t wel ontzettend zwaar... Maar blijkbaar went t niet, als je iedere ochtend toch weer rennend richting de kliniek gaat:P Wat ben jij trouwens een wiskundig wonder met het berekenen van hoeveel buisjes je nodig hebt!:O Trouwens ontzettend cool dat je een witte jas mag dragen!! (wil ik ook, maar wat krijg ik? Een blauwe blouse...) Als ik t zo lees lijkt het me ook ontzettend leuk werk om te doen! En tja, zo een fancy bandje als wij hier hebben had je eigenlijk in t cwz moeten gaan halen voordat je ging, was een stuk cooler geweest dan een elastiek. (moet ik me daarbij trouwens gewoon een postbode-elastiek voorstellen?)
En wat super dat je schildpadjes hebt geholpen! Wat het weer betreft hebben we best nog wel t een en ander hoor. De temperatuur is inderdaad wel weer hoger, maar nu hebben wel al een paar dagen regen...XD Is dus ook niet alles.
xx Bas -
27 Februari 2010 - 10:25
Amal:
Hoi die lief,
klinkt prof. met je witte jas en al die berekening van ml. en buisjes. vet gaaf dat je leuke dingen doet aan het strand en met schildpadjes; echt schattig
De regen bak op de fiets mag nog wachten voor je. Geniet ervan.
dikke kus en take care -
02 Maart 2010 - 10:23
Monique:
Ha die wereldreiziger!!!
Eindelijk weer wat van mijn kant. Wat leuk om te lezen hoe leuk het is en hoe goed je het naar je zin hebt.
Lijkt me een ervaring van hier tot Tokio!En dan die schildpadjes, wat moet dat inderdaad een schattig gezicht zijn geweest!Als het zulk mooi weer bij jou is dan kom je volgens mij poepiebruin terug in Nederland. Wanneer kom je trouwens weer? Afgelopen vrijdag heeft Susan je brief voorgelezen aan de meisjes en ze vonden het erg leuk! we missen je wel hoor! Esther is er nu bij als assistent en dat gaat leuk en lekker! Myl heeft tijdens de wintersport haar pols gebroken en zit in het gips. Ze heeft twee van de drie wedstrijden gedraaid en is gelukkig al door naar de finale omdat ze de eerste wedstrijd 5de is geworden en de tweede wedstrijd derde! Verder doen ze allemaal hartstikke hun best! He zuster/dokter Blanca: nog veel plezier daar ver weg en tot gauw maar weer!
Groetejs,
Monique -
03 Maart 2010 - 20:03
Roos:
heey blanca,
is anoek al aangekomen? ik hoop dat alles goed gegaan is.
hier gaat alles een beetje zijn gangetje. ik ben op ski vakantie geweest. jessie heeft op de eerste dag haar pols gebroken. maar verder was het een leuke week en jessie heeft nog wel op een slee gezeten. zij gaat op 28 maart 6 weken naar New York. ik ga in september naar Canada!! dus dan kan ik nog gauw op jou kamer in Utrecht kijken en dan ben ik zelf weg. haha
laat maar snel horen hoe de plannen zijn. x roos
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
