No more chapines

Hoi allemaal,

Ik heb net een heerlijk rustig weekje in Xela achter de rug. Nou ok, dat is een leugen. Maggie (mijn beste vriendin daar) had opeens besloten eerder naar Nicaragua te gaan, waardoor ik nu opeens afscheid van haar moest nemen. Daarnaast was mijn appartementen zoektocht toch iets minder gemakkelijk als verwacht, en was er veel gebeurd in de week dat ik er niet was. Maar wat het hele plan in de war schopte, was dat Anoek, door het enorme aantal studenten, toch in de middag les had. Wat dus betekende dat we helemaal niet mee konden doen met de activiteiten in de middag.
Onze reis naar Xela ging soepeltjes. We dachten de rechtstreekse chickenbus naar Xela te willen nemen, enkel vertrok die om 1 uur 's middags (het was toen 10 uur), dus we hebben maar besloten om met (3) verschillende chickenbus naar Xela te vertrekken. Dat ging desondanks super soepel. Eenmaal in Xela moest ik eerst ff m'n vriendinnen gedag zeggen, die ik toch best wel gemist had in de week dat ik weg was. Daarna naar onze familie, welke voor de verandering weer eens dicht bij ICA ligt! Super gezellig. Een oudere vrouw (Estelle), haar man zonder arm (Manuel), haar dochter (Susy), en haar dochtertje (Lucia, enigszins vaag bekende naam :P). Lucia is echt heel erg cariñosa en begroet ons dan ook altijd met een dikke knuffel en een kus. De familie is best nieuw, waardoor ik meer dan de helft van de oud-studenten ken. Was heel leuk om met hun over m'n vriendinnen in de zomer te praten!
Anoek en ik zijn samen flink uit geweest, en Anoek heeft zelfs salsa-gedanst! We hebben samen Santa Maria (de vulkaan) beklommen, en zwaar dat het was! Maar heb er wel een lekker kleurtje aan overgehouden. Zondag was voor mij een dag van afscheid nemen. Van Merryl en Lucas, die voor een telenovelle in de school hebben gezorgd. Ze hadden namelijk allebei een partner, de Merryl was samen met Calvin afgereisd, de Lucas had zijn vriendin in Duitsland achter gelaten. Ze besloten nu samen verder gegaan, waardoor Calvin van Xela weg is gevlucht. Wat een drama! Daarna ook nog van Chris, die ik vorige zomer ontmoet heb en nu net als ik weer terug is (enkel hij moet veel in de capital zijn). En daarna ook nog van Maggie mijn aller aller beste vriendin. Gaat raar worden terugkomen terwijl zij er niet meer is. Daarna nog langs mijn familie van de zomer om te zeggen dat ik weer ff weg ben en vervolgens bij Sonia om nog wat spullen achter te laten en om te wisselen. Daarna eindelijk naar huis om te slapen.
Maandag heb ik op een jornada medica meegeholpen. Dat is een gratis doktersadvies, midden in een afgelegen dorp. De onderzoeken vonden plaats op normale (hele lage) bedden en op een bureau (wat weer te hoog was) en er waren enorm veel patiënten. Eentje kwam met hun zoontje aan die niet praatte en niet wandelde, of wij er wat aan konden doen. Het was overduidelijk dat het een aangeboren afwijking was, maar ze wilden ons maar niet geloven dat hij zo de rest van zijn leven zou zijn. Best zielig.
's Middags gebeurde ook nog wat leuks, Jeft (die me altijd loopt te pesten met de uitspraak van m'n R), schrok zich een hoedje toen ik hem opeens, bijna, goed uitsprak! Daarna was het tijd om pannenkoeken voor de familie te koken! Super leuk. Daar ga ik een traditie van maken :D. Ze vonden het nog lekker ook (hoewel er niet zo veel kaaspannenkoeken waren, aangezien ik de kaas al half op had; het was echte Gouda!). Ik ben daarna nog heel kort een klein stukje film gaan kijken, om afscheid te nemen van de Deense meisjes (die weg zijn over een week) en van aly (die gelukkig waarschijnlijk niet weg is).
De volgende ochtend werd ik door onze shuttle gebeld dat ze ons een half uur eerder kwamen ophalen, daar waren we niet op voorbereid! Maar goed, toch maar snel ontbijten. Afscheid nemen was wel lastig, maar ik ga ze waarschijnlijk snel weer zien; dus het zou voor anoek wel lastiger zijn geweest.
De reis verliep super goed, heb (tot nog toe) niets hoeven betalen! Netjes. Alleen net voordat we er waren, kwamen we vast te zitten in een roadblock. De leraren waren aan het staken. Na eindeloos wachten, moesten we lopend langs de roadblock (met al onze spullen), om vervolgens letterlijk 4 minuten in een ander busje te zitten. Ons hostel is echt heel mooi en op het eerste gezicht lijkt San Cristobal heel erg veel op Xela, dus ik voel me eigenlijk al helemaal thuis. Nou, ik moet m'n slaap maar eens gaan inhalen. Over een weekje meer (na Cristobal gaan we de jungle in, dus ik gok dat daar geen internet is ;P).
Dikke knuffel aan iedereen!