El Fin...
Door: Blanca
Blijf op de hoogte en volg Blanca
09 Mei 2010 | Nederland, Nijmegen
¡¿Qué onda vos?! Da huevos...
Ik ben inmiddels weer twee weekjes thuis. Ik denk dat de meesten dat ook wel weten, maar ik wil toch nog ff vertellen hoe mijn laatste weekjes waren (en mijn reis naar huis natuurlijk).
Ik heb besloten de laatste weken alleen nog Spaans les te volgen. Om toch zo rustig aan te doen en zo goed mogelijk voor te bereiden op de onvermijdelijke reis naar huis. 'Rustig aan' is natuurlijk een erg rekbaar begrip, want erg uitrusten kon ik niet. Binnen enorm korte tijd had ik enorm veel nieuwe vrienden gemaakt, maar dat moet je wel onderhouden. Dat betekent: op maandag filmpje kijken in Blue angel, met wat mensen van ICA. Dinsdag: filmpje bij iemand thuis kijken met mijn nieuwe Nederlandse vriendinnen, daarna nog een drankje doen in el Cuartito & King en Queens. Woensdag: la parranda, om heerlijk Salsa te dansen (wat een geluk heb ik, dat mijn nieuwe Guatemalteekse vrienden allemaal dansleraren zijn, met heel veel geduld ;)). Donderdag: familiedag, bij mijn 3 families langs en gelukkig wat eten kunnen meepikken (wel zo makkelijk). Vrijdag: La rumba (Best place to be!) veel salsa, bachata and the ocasional reagaton; als ik puf heb, nog ff naar la arguille (reage-muziek). Zaterdag: wandeltje door Xela, koffiedrinken met de betere vrienden, 's avonds weer la Rumba en heerlijk dansen. Zondag: uitstapjestijd (Fuentes, achter op iemands motor! zo vet; er was alleen 's ochtends wel een enorme aardschok; waardoor ik gillend mijn bed uit sprong; geen gewonden gelukkig). En 's avonds beetje op tijd slapen om maandag toch enigszins fris aan een nieuwe week lessen te beginnen.
Ik begin met de lessen aan het eind van m'n grammatica te komen. Waardoor ik nu eindeloos lastige oefeningen moet maken en kleine toevoegingen aan de regels toegespeeld krijg, die me af en toe behoorlijk in de war brengen. Ik vind het toch een machtig feit dat het Spaans me nu al zo gemakkelijk afgaat dat het beter wordt dan m'n Engels!
Mijn laatste week in Xela was emotioneel, maar ook erg mooi. Het is heel moeilijk om afscheid te nemen van iedereen. Op woensdag ben ik voor de laatste keer bij al mijn families langs gegaan. Stuk voor stuk zeiden ze me dat er altijd een plekje voor mij was wanneer ik terug kwam, dat ik een geweldige meid ben en dat ze me ontzettend gaan missen. Op donderdagavond had ik een potlock (iedereen neemt zijn eigen cena mee) georganiseerd, als afscheid. Ik was heel blij te zien dat zelfs een van mijn families was gekomen om afscheid te nemen. Het was ongelofelijk gezellig en ik had weer eens lekkere pizza's gemaakt (beter dan vorige keer, al zeg ik het zelf).
Vrijdag (mijn allerlaatste dag in Xela) was wel zwaar. Ik begon dan ook al vroeg met huilen en dat is eigenlijk niet echt meer opgehouden. Zoals traditie moest ik een discurso houden. Hoewel ik erg graag een geweldige discurso wilde laten horen, had ik mezelf er afgelopen week niet toe kunnen brengen om er echt over na te denken. Dus toen ik mijn diploma kreeg (Avanzado II :-D, in praktijk het hoogst haalbaarst), deed ik het allemaal uit mijn hoofd. Ik herinner me dan ook bijna niets van de speech. Enkel dat ik begon met dat dit eindelijk de dag was dat ik echt vertrok en over dat ik als een fantastische droom heb geleefd, maar dat het nu tijd was weer naar de realiteit te gaan. Van Gato kreeg ik een mooie speech (over de kliniek, vertalen website en dat ik veel voor de leraren + studenten betekend heb) en zelfs Jeft had zijn woordjes voor me klaar. Enkele leraressen zaten zelfs een traantje weg te pinken. Dat maakte wel indruk op mij.
De rest van de dag moest ik eigenlijk inpakken, maar ik kwam er niet aan toe. 's Avonds ben ik voor de laatste keer naar mijn favoriete discotheek, La Rumba, geweest. Mijn laatste Salsa gedanst, en er werd ook speciaal voor mij op het eind een Salsa-liedje gedraaid met de boodschap: voor onze vriendin Blanca, dat ze maar snel terug mag komen!
Toen was het echt wel tijd om van mijn vrienden afscheid te nemen. Niet eerlijk! Om half 3 kwam ik in mijn appartement aan en moest nog verder met inpakken (mijn taxi vertok om 4 uur!). De taxi kwam overigens niet opdagen, dus moest naar het Parque central rennen, om er eentje te vinden. Ik kwam op tijd bij de bus, de bus veel te vroeg op het vliegveld. Maar daar kwam ik Marianne tegen. Echt super om haar ook nog te zien! We hebben samen gezellig kunnen bijkletsen, voordat haar vlucht ging. De vluchten gingen goed, geen enkel probleem bij de douane en ook de overstaptijd was genoeg. In Manchester (UK), wilde ik alleen ontbijten, maar ze wilden mijn Euro's niet eens aannemen! Tss...
Nou, na 3 nachten niet geslapen te hebben en de halve wereld rond gegaan te zijn, was ik toch maar wat blij om in Schiphol aan te komen. Vooral toen ik Mam, Pap, Lucia én Anne-Lena zag. Gelukkig een goed eind aan een lange, geweldige reis. Bedank allemaal voor jullie reacties, en het volgen van mijn blog!
Hasta siempre,
Blanca
Ik ben inmiddels weer twee weekjes thuis. Ik denk dat de meesten dat ook wel weten, maar ik wil toch nog ff vertellen hoe mijn laatste weekjes waren (en mijn reis naar huis natuurlijk).
Ik heb besloten de laatste weken alleen nog Spaans les te volgen. Om toch zo rustig aan te doen en zo goed mogelijk voor te bereiden op de onvermijdelijke reis naar huis. 'Rustig aan' is natuurlijk een erg rekbaar begrip, want erg uitrusten kon ik niet. Binnen enorm korte tijd had ik enorm veel nieuwe vrienden gemaakt, maar dat moet je wel onderhouden. Dat betekent: op maandag filmpje kijken in Blue angel, met wat mensen van ICA. Dinsdag: filmpje bij iemand thuis kijken met mijn nieuwe Nederlandse vriendinnen, daarna nog een drankje doen in el Cuartito & King en Queens. Woensdag: la parranda, om heerlijk Salsa te dansen (wat een geluk heb ik, dat mijn nieuwe Guatemalteekse vrienden allemaal dansleraren zijn, met heel veel geduld ;)). Donderdag: familiedag, bij mijn 3 families langs en gelukkig wat eten kunnen meepikken (wel zo makkelijk). Vrijdag: La rumba (Best place to be!) veel salsa, bachata and the ocasional reagaton; als ik puf heb, nog ff naar la arguille (reage-muziek). Zaterdag: wandeltje door Xela, koffiedrinken met de betere vrienden, 's avonds weer la Rumba en heerlijk dansen. Zondag: uitstapjestijd (Fuentes, achter op iemands motor! zo vet; er was alleen 's ochtends wel een enorme aardschok; waardoor ik gillend mijn bed uit sprong; geen gewonden gelukkig). En 's avonds beetje op tijd slapen om maandag toch enigszins fris aan een nieuwe week lessen te beginnen.
Ik begin met de lessen aan het eind van m'n grammatica te komen. Waardoor ik nu eindeloos lastige oefeningen moet maken en kleine toevoegingen aan de regels toegespeeld krijg, die me af en toe behoorlijk in de war brengen. Ik vind het toch een machtig feit dat het Spaans me nu al zo gemakkelijk afgaat dat het beter wordt dan m'n Engels!
Mijn laatste week in Xela was emotioneel, maar ook erg mooi. Het is heel moeilijk om afscheid te nemen van iedereen. Op woensdag ben ik voor de laatste keer bij al mijn families langs gegaan. Stuk voor stuk zeiden ze me dat er altijd een plekje voor mij was wanneer ik terug kwam, dat ik een geweldige meid ben en dat ze me ontzettend gaan missen. Op donderdagavond had ik een potlock (iedereen neemt zijn eigen cena mee) georganiseerd, als afscheid. Ik was heel blij te zien dat zelfs een van mijn families was gekomen om afscheid te nemen. Het was ongelofelijk gezellig en ik had weer eens lekkere pizza's gemaakt (beter dan vorige keer, al zeg ik het zelf).
Vrijdag (mijn allerlaatste dag in Xela) was wel zwaar. Ik begon dan ook al vroeg met huilen en dat is eigenlijk niet echt meer opgehouden. Zoals traditie moest ik een discurso houden. Hoewel ik erg graag een geweldige discurso wilde laten horen, had ik mezelf er afgelopen week niet toe kunnen brengen om er echt over na te denken. Dus toen ik mijn diploma kreeg (Avanzado II :-D, in praktijk het hoogst haalbaarst), deed ik het allemaal uit mijn hoofd. Ik herinner me dan ook bijna niets van de speech. Enkel dat ik begon met dat dit eindelijk de dag was dat ik echt vertrok en over dat ik als een fantastische droom heb geleefd, maar dat het nu tijd was weer naar de realiteit te gaan. Van Gato kreeg ik een mooie speech (over de kliniek, vertalen website en dat ik veel voor de leraren + studenten betekend heb) en zelfs Jeft had zijn woordjes voor me klaar. Enkele leraressen zaten zelfs een traantje weg te pinken. Dat maakte wel indruk op mij.
De rest van de dag moest ik eigenlijk inpakken, maar ik kwam er niet aan toe. 's Avonds ben ik voor de laatste keer naar mijn favoriete discotheek, La Rumba, geweest. Mijn laatste Salsa gedanst, en er werd ook speciaal voor mij op het eind een Salsa-liedje gedraaid met de boodschap: voor onze vriendin Blanca, dat ze maar snel terug mag komen!
Toen was het echt wel tijd om van mijn vrienden afscheid te nemen. Niet eerlijk! Om half 3 kwam ik in mijn appartement aan en moest nog verder met inpakken (mijn taxi vertok om 4 uur!). De taxi kwam overigens niet opdagen, dus moest naar het Parque central rennen, om er eentje te vinden. Ik kwam op tijd bij de bus, de bus veel te vroeg op het vliegveld. Maar daar kwam ik Marianne tegen. Echt super om haar ook nog te zien! We hebben samen gezellig kunnen bijkletsen, voordat haar vlucht ging. De vluchten gingen goed, geen enkel probleem bij de douane en ook de overstaptijd was genoeg. In Manchester (UK), wilde ik alleen ontbijten, maar ze wilden mijn Euro's niet eens aannemen! Tss...
Nou, na 3 nachten niet geslapen te hebben en de halve wereld rond gegaan te zijn, was ik toch maar wat blij om in Schiphol aan te komen. Vooral toen ik Mam, Pap, Lucia én Anne-Lena zag. Gelukkig een goed eind aan een lange, geweldige reis. Bedank allemaal voor jullie reacties, en het volgen van mijn blog!
Hasta siempre,
Blanca
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
