Babies, operaties en leuke avonturen

Het is een drukke week geweest voor ons beiden. Om te relaxen zijn we zaterdag wezen zwemmen in een hotel wat de YMCA heet. We vielen natuurlijk ontzettend op, met onze melkwitte lichamen tussen de afrikanen. Daarnaast zijn zij niet zo van het zwemmen, ze hangen meer aan de kant. Dus het baantjestrekken van ons kreeg veel bekijks. Maar het was wel hemels, zeker omdat we wel 20 min in de hitte hadden moeten lopen om er te komen. Wonder boven wonder zijn we beide niet verbrand (zonnebrandcreme smeren werkt dus echt!). Zondag hebben we gestudeerd (nou eerlijk gezegd was ik begonnen aan het tweede deel van stieg larson, dus kon echt niet stoppen met lezen!) En heb ik met mijn oma geskypt aangezien ze de dag erna jarig was. Dat was super leuk!
Deze week hebben hester en ik (afzonderlijk van elkaar) de mother & child clinic bezocht. Dat is een van de weinige systemen die echt goed geregeld zijn hier. Kinderen worden gratis gevaccineerd en onderzocht (zoals op het consultatiebureau). Het was wel zielig dat ze geen suikerwater vantevoren kregen en ook werd er met een redelijk dikke naald gevaccineerd. Maar goed, je kunt niet alles hebben. Verder hebben we samen visite over de zwangerenafdeling gelopen. Dat is de grootste bron van patienten in dit ziekenhuis. Verspreid over 6 kamers liggen tot wel 56 patienten. Dat betekent dat er regelmatig 2 zwangeren op 1 bed liggen. Ongeveer driekwart van de vrouwen waren Masaaii vrouwen die hier om 2 redenen waren. Ten eerste zouden ze in hun eigen dorp (hoogzwanger als ze waren) gewoon door moeten werken. Dus ze kwamen hier voor de rust. Ten tweede hadden ze allemaal anemie, omdat ze aan een dieet deden waarin geen proteinen zaten (zoaals geen melk of vlees) zodat hun kind zo klein mogelijk zou blijven. Zij zijn namelijk allemaal besneden (bij vrouwen betekent dat een gedeelte van de schaamlippen en soms zelfs de clitoris wordt weggesneden, waarna alles weer bij elkaar genaaid wordt en er alleen een klein gaatje overblijft om uit te plassen) en hoewel ze vantevoren ingesneden worden, blijven ze minder ruimte houden om te bevallen. Hoe kleiner de baby, des te beter dus. Maar bloedarmoede is ook niet goed, dus gaat de dokter elke ochtend weer langs om dieetadviesen te geven (die vervolgens toch niet worden opgevolgd). Woensdag heb ik bij een bevalling mogen helpen. Het ging om een masaai vrouw die al 5 kinderen had, dus het ging lekker snel. Hester kwam terug van Ok met het verhaal dat de chirurg de blaas bij het verwijderen van een myoom uit de uterus, per ongeluk had geperforeerd, omdat deze niet leeg was door een verleerd geplaatste catheter. Daarnaast had ze veel geluk, want ze mocht ook de keizersnede zien die ze zo graag wilde zien. Wel opvallend was dat het kindje erg middelmatig werd opgevangen (iig zonder warmtelamp of kinderarts). Gelukkig ademde hij goed.
Omdat ik ook wat praktisch werk wilde doen heb ik een dagje bij de bloedafname meegedraaid. Dat was erg leuk aangezien je niet alleen je prikvaardigeheden nodig had, maar de meeste tests ook zelf moest uitvoeren. Heel leerzaam en leuk om weer eens wat anders te doen.
Ook kregen we deze week tijdens de overdracht meerdere verhalen over sterfgevallen. Het meest schrijnend geval was het overlijden van een 28 dagen oud kindje, die rond 12 opgenomen was met bronchiolitis. Geen hydrocortison kon krijgen omdat die niet meer op voorraad was. En tegen 17 uur werd opgemerkt dat het slechter ging en in het uur daarna overleed. Het vreselijke hiervan is dat de moeder de schuld kreeg. Aangezien zij haar kind de hele tijd alleen had gelaten en pas laat de verpleging had gewaarschuwd. Wel een beetje de omgekeerde wereld al zeg ik het zelf.
Wat mijn swahili betreft zit er wel wat vooruitgang in, maar het probleem zit hem voornamelijk in het niet kunnen verstaan wat de patienten zeggen. Dus toen ik begon met mijn: una shida gani? (Wat is het probleem). Had ik vervolgens het probleem dat ik geen idee wat het probleem was. Drukke week 2
Gelukkig was er een aardige verpleegkundestudent die wel voor me wilde vertalen. Maar een groot succes was het niet ;-). We zijn wel allebei heel benieuwd hoe het zal zijn daar in de dispensary. Hester is vooral bang dat het eten vreselijk zal zijn. Dus we gaan dit weekend in moshi veel koekjes enzo inkopen. Donderdagavond hadden de zweedse meisjes voor ons gekookt. Dat werd een heel geslaagd diner, waarin we het hadden over onze drijfveer om geneeskunde te studeren, de slechte invloed die beleidsmensen (niet-geneeskundigen) kunnen hebben en wat te doen als je voor het geld van de therapie voor 1 persoon ook 3 verpleegkundigen zou kunnen opleiden. De avond eindigde toen de regen losbarstte en er een riviertje naast ons afdakje ontstond.
De laatste dag hebben we samen op de labourward rondgelopen. Er was een super aardige en doortaste sister die ons rondeidde en ons overal bij betrok. Dus de rest van de dag waren we bezig met het monitoren van 2 zwangere vrouwen, hartslag van het kind. De kracht en duur van de weeen en natuurlijk de bloeddruk en hartslag van de moeder. We hebben van beiden de bevalling mogen zien. Hoewel ze hier nog steeds wel helemaal alleen (zonder familie) bevallen, is de support wel iets beter dan toen in Nicaragua. Al zijn ze hier ook niet zo fan van krijsende moeders (en laten dat ook weten ook). Het nadeel is weer dat er hier geen opvang is door een kinderarts/assistent, maar gewoon door de verpleegkundigen hier op de afdeling. Daarnaast krijgen ze hun kindje letterlijk 2 sec op dee borst voordat hij weer weggetrokken wordt. Al met al een lange, maar heel leerzame dag!
Morgen gaan we een uitstapje maken naar lake chala. Als we geluk hebben (en spierkracht) kunnen we zelfs naar Kenia roeien :-).

xox
Blanca en Hester