Lemira dispensary

Lemira dispensary
Het is dan zover de veelbesproken tijd in de dispensary is aangebroken. Vol goede moed stapten we maandagochtend in de auto, die ons in een dikke driekwartier naar Lemira bracht, in the middle of nowhere. Eerste indruk: heel mooi gebouw, bijna idyllische groene tuin. Er is gewoon electriciteit, maar helaas wel een sta wc, die je met een emmer water moet doorspoelen. We werden welkom geheten door de zusters (het zijn er 4) en we kregen een hele (patienten)kamer, voor onszelf alleen. Er werden gauw 2 matrassen uit andere patientkamers gehaald. Nadat we gesettled waren, begonnen we meteen op de opd. De CO die verantwoordelijk is (er is er maar 1) zit voor een congres van 2 dagen in de stad, dus die ontmoeten we later pas. De patienten komen wel gewoon dus 1 van de zusters nam de taak van de CO wel over. Daar bleek al meteen dat ze niet echt medisch geschoold was. Om zeker te zijn stuurde ze dus iedereen maar met wel 3 antibiotica kuren mee naar huis. Halverwege begon ze ons vragen te stellen wat wij zouden doen (terwijl we de helft van het gesprek maar meekregen). Tegen 2 uur waren alle patienten gezien. We hebben toen wat gelezen totdat we gingen lunchen. Onze grootste angst werd waarheid: ndizi na nyama (banaan met vleesstoofpot). De bananen zijn gelukkig niet de zoete, maar die naar aardappel snaken, maar het goedje zag er toch behoorlijk onsmakelijk uit. Als verrassing kregen we hetzelfde eten ook in een warmhoudbak mee als avondeten, jummie! (Not). Maar het is natuurlijk wel super lief dat ze uberhaupt voor ons gekookt hebben :-). In de middag werden we door Raymond (een mannelijke midwife, die op het terrein van de dispensary woont) uitgenodigd om nigeriaans film te gaan kijken. Die was hilarisch! Hij was gelukkig in het engels en de plotline zag je echt al heel ver vantevoren aankomen. De acteurs deden allemaal overdreven stoer of juist super sexy. Allemaal veel te veel over de top, maar wel hartstikke leuk daardoor. De volgende ochtend was er nog geen CO en blijkbaar was er besloten dat wij dan degene waren met de meeste medische kennis (waars wel waar) en dus de geschikte personen om de patienten te helpen (door ons gebrekkig swahili zeker NIET waar). Er was een norse zuster die met een hoop gezucht af en toe voor ons vertaalde. En die ervoor zorgde dat we niemand zonder medicatie naar huis stuurde (we werden dus helaas geenoodzaakt om de jongen met 3 dagen hoesten wel antibiotica voor te schrijven). Daarbij liepen we tegen het feit op dat veel medicijnen er niet waren (bijvoorbeeld het antibiotica vrije cough syrup) en tests niet gedaan konden worden (sputumsmeer op tuberculosis bijvoorbeeld). Dus aan het eind van de dag hadden we een beetje gemengd gevoel. Aan de ene kant heel trots dat we zomaar zelf patienten hadden gezien en beleid hadden bepaald (zij het vaak zonder er voor de volle 100% achter te staan). En aan de andere kant warem we constant niet zeker of we patienten wel echt goed begrepen hadden. Niet helemaal perfect dus. S middags zijn we wezen wandelen in het dorpje (wat 1 straat is). Dat gaf veel bekijks, vooral van de kinderen (die achter je aan rennen en wazungu roepen) maar ook van de volwassenen. Iedereen wil je groeten en je een goededag wensen. Ook kwam Raymond gezellig nog even langs met zijn kind om te kletsen. S avonds hebben we een filmpje op mijn moeders tablet gekeken en toen mochten we gelukkig slapen ;-). De dagen duren super lang hier, omdat er zo weinig gebeurd. Het voelt ook al alsof we hier al een week zitten, terwijl het pas dag 2 is.
Op woensdag was er helaas nog steeds geen CO, dus moesten we weer zelf aan de slag. Het vervelende was wel dat de norse zuster van gisteren steeds vaker en langer wegbleef. Zo moesten we soms mensen met medicijnen naar huis sturen zonder goed uit te kunnen leggen wat ze nou precies moesten doen (we hoopten maar dat ze dat bij de apotheek zouden doen). En was het ook niet echt mogelijk om te controleren of we alles idd goed begrepen hadden. Gelukkig waren er maar 10 patienten vandaag. Waarschijnlijk omdat het ontzettend stormde! Wel kregen we de kans om de voorraad van de apotheek te zien en die was schrikbarend weinig. We kwamen erachter dat veel van de medicatie die we voorschreven maar half of helemaal niet gegeven werd, omdat het er gewoon niet was. Echt bizar. En aangezien dit de enige apotheek in de omtrek is, konden ze ook niet ergens anders heen gaan om de medicatie te halen. Dus als we al de goede diagnose gesteld hadden met ons steenkolen kiswahili en een juiste behandeling uitgestippeld, kregen ze waarschijnlijk driekwart van de tijd alsnog niet de juiste medicatie (niet dat iemand ons dat overigens ff meldde).Toen er een vrouw met ontzettend veel hoofdpijn kwam, hebben we maar besloten onze eigen medicijnvoorraad te plunderen (helaas was die niet heel groot). Gelukkig hadden we vandaag wel beter eten (rijst met een soort spinazie), zodat we weer een beetje konden aansterken. Donderdag was er een CO! Wij intens blij. Helaas bleek het een beetje een eikel te zijn. Hij had overduidelijk geen tijd voor ons en besloot zijn patienten (zonder ons iets te zeggen) in een ander kamertje te gaan zien. Terwijl wij wachtten totdat hij terug zou komen. Zo af en toe dropte hij een dossier binnen van iemand die wij dan maar moesten gaan zien. Toen we aangaven dat we ons niet voldoende thuis voelden in het swahili om de anamnese alleen te doen, zuchtte hij alleen maar en ging ervandoor. Op een gegeven moment besloten we maar gewoon bij hem te gaan zitten, zodat we iig geen foute diagnoses konden maken. Overigens ging hij gewoon lekker door met het eindeloos geven van antibiotica en van malariatesten aan mensen die niet eens koorts hadden gehad. Wat waren wij blij dat hij er niet vanaf het begin was geweest! Tussen het wachten op de patienten door was hij overigens wel heel aardig en praatte geanimeerd over wat hij geleerd had op zijn cursus (over malaria). Die avond hebben we al onze koekjesvoorraad naar binnen gewerkt als laatste avond feestmaal. Vrijdagochtend was de CO heel laat, maar hij kwam wel. Hij was ook wat beter gemutst dan gisteren. Hij vond het prima dat we erbij zaten en legde soms wat uit. Hij luisterde zelfs met aandacht naar onze voorstellen. Op een gegeven moment liet hij ons de anamnese, lo en plan maken. Maar bleef er netjes bijzitten. Super fijn! Het liep tegen het eind van de dag en de chauffeur was er nog niet om ons op te halen. Toen we belden naar het ziekenhuis bleek er niemand te zijn (1mei arbeidsdag is een nationale feestdag). Aangezien we het wel gezien hadden in Lemira besloten we met verscheidene daladala's naar huis te gaan, toen er tegen half 4 nog steeds niemand was geweest om ons op te halen. Natuurlijk was hij gewoon wel gekomen, maar dan wat later en kwamen we hem halverwege onze weg naar machame alsnog tegen.
Al met al was het een erg leerzame ervaring, het gaf iig een erg goed beeld hoe primary health care in Tanzania geregeld is en dat er zeker nog grote hiaten zijn. Ik moet wel benadrukken dat er over het algemeen hele lieve en zorgzame zusters waren (zoals de nightnurse die kwam controleren of we wel thuis waren gekomen toen we in het donker film zaten te kijken). Die er op toezagen dat we wel genoeg aten en of we het naar ons zin hadden.
Nog 1 weekje Machame en dan vliegen we lekker naar Zanzibar om uit te rusten! Over 2 weekjes zijn we al weer in nederland. Wat vliegt de tijd toch voorbij!

Dikke knuffel en kus,
Blanca en Hester