Machu picchu!

Goedemiddag allemaal,

Hoogste tijd voor een nieuwe update. Ik heb voor de verandering anderhalve week meegelopen met de infectioloog en specialist tropen geneeskunde. Dit is een klein rond vrouwtje, die super gezellig is en van aanpakken weet. Ze is de enige in het ziekenhuis die antibiotica durft te staken en het gebruik ervan probeert te verminderen. Ik kan het erg goed met haar vinden. Ze is daarnaast hoofd onderzoeker van een leishmaniasis onderzoek. Waarvoor ze me deze week al enkele malen naar andere ziekenhuizen heeft meegenomen om daar bij patiënten monsters af te nemen. Echt heel interessant. Ze is zelf ook hoofd van de SEH, dus dat komt voor mij heel mooi uit. Hierdoor kan ik tussen de patiënten op de polikliniek door, ook op de SEH patiënten zien. Voor haar wel prettig, want dan hoeft ze niet direct zelf te komen. Helaas hebben mensen nogal veel moeite met mijn handschrift (terwijl ik echt mijn best doe voor de netheid!), waardoor ze regelmatig gebeld wordt met de vraag wat het plan nu eigenlijk is... Er zitten wel bedroevende casuïstiek tussen, aangezien zij veel HIV en tbc patiënten ziet. Mensen komen van ver en komen vaak pas heel laat hier, ze gebruiken hun medicijnen niet goed, of komen door de afstand gewoonweg niet opdagen voor hun afspraak om herhaal medicijnen te krijgen.
Ze zijn er inmiddels wel achter dat ik door mijn radiologie-stage een stapje voor heb wat betreft de beoordeling van alle röntgen onderzoeken en ik wordt op de SEH vaak voor een second opinion gevraagd (het kan hier tot wel een week duren voordat de radioloog zijn oordeel heeft geveld).

Vorig weekend heb ik lekker een weekendje niks gedaan. Gegeten, salsa gedanst en buiten op het balkon in het zonnetje gelezen. Helaas gaat mijn huisgenootje Dragana weg deze week, dus nu ben ik weer alleen op de bovenste verdieping.
Dat opladen was wel nodig want dit weekend heb ik de salkantay trail gelopen. 5 dagen wandelen, eindigend in de 5e dag hét bezoek aan machu picchu. Het was soms zwaar, vaak ontzettend koud, maar ook ongelofelijk mooi.
Donderdag werd ik om 4 uur s ochtends opgehaald met het busje, die ons in 3 uur naar onze startplek bracht. Waar we na een goed ontbijt direct aan het klimmen (en zweten) begonnen. Ons eerste kamp is het hoogste kamp op 3900m en na een goede lunch zijn we zonder bepakking nog even verder omhoog geklommen naar het heilige Humantay gletsjer meer. Zodra we terugkwamen ging de zon ook onder en werd het ijzig koud. We zouden vannacht slapen in een tentje terwijl het min 10 graden is! Toen we na een gezellige avond kaartspelletjes spelen de donkere nacht tegemoet liepen, stond ons een prachtig spektakel op te wachten. Omhoog kijkend tussen de besneeuwde bergtoppen door zagen we miljarden sterren, enkele planeten én zelfs een melkweg. Adembenemend! Na het doen van een wens na het zien van een vallende star, zijn we naar bed gegaan. We sliepen al om 20 uur, vanwege de uitputtende dag, de kou en de vroege start van de volgende dag (wat overigens ook de zwaarste zou zijn).
Om 4.30 uur werden we gewekt door onze gids Enrique met thee van coca-bladeren (helpt tegen hoogteziekte). Na een ontbijt met pannenkoeken en dulce de leche gingen we met de eerste stralen licht op weg. Klimmen naar dé Salkantay pas op 4600m hoogte. Onderweg kwamen we langs een ander bergmeertje waar we even pauze hielden. De groep is allemaal in vorm en zo stonden we dan ook exact na 4 uur klimmen om 10 uur op de pas, waar we uitrustten door heel veel foto's te maken. De volgende stap was afdalen, want ons volgende kamp lag op 3100m, een flink eind naar beneden! Dat betekende wel dat t een stukje warmer worden s nachts. Om 17 uur kwamen we in ons nieuwe kamp aan, waar we verwelkomd werden met popcorn en hete thee. We konden zelfs tegen betaling warm douchen, maar niemand had daar meer puf voor.
Dag 3 zou een relaxte dag worden. Het is maar een halve dag lopen naar het dorpje santa catalina 'met de hoogtemeters mee'. In praktijk was dit nog redelijk veel stijgen een dalen, maar door een stuk regenbos heen. Een heel andere omgeving dan de berg toppen van de eerste dagen. We kwamen tijdens de lunch aan en dat was ruim om tijd om een siësta in een van de hangmatten te doen, voordat we met de hele groep naar de natuurlijke heet water bronnen gingen. Eindelijk al het vuil er een beetje afweken en de spiertjes die zo hard werken ontspannen. Genieten was het! Daarna was het ook tijd voor gezelligheid rond het kampvuur. Inclusief marshmallow en Peru libre.
Dag 4 begon door het feestje een stuk later dan de andere dagen. We liepen eerst in 2 uur over een wat saaie weg in de brandende zon naar het treinstation in hidroelectrica. Vanaf daar volgden we het treinspoor, wat helemaal rond de berg machu picchu liep naar machu picchu dorp (aguas calientes). Dit was door een soort regenwoud, en het pad liep langs de rivier. Aangezien het pad werkelijk over het spoor liep, moesten we regelmatig opzij voor de treinen die langs kwamen denderen. In het dorp konden we genieten van ons eerste nachtje in een echt bed!
De nacht was helaas maar kort: om de eerste in machu picchu te zijn moesten we om 4 uur de deur alweer uit! Eerst in de rij staan wachten totdat het checkpoint open ging. En daarna 500m stijgen via trappen! Gelukkig deden we dit voor de zonsopgang, want zelfs nu stond het zweet me al overal... En toen was het zo ver, machu picchu. Echt onbeschrijfelijk mooi, hoewel we op deze tocht ongelofelijk veel hele mooie dingen hebben gezien. Het is alle moeite meer dan waard. We begonnen de ochtend met het wachten tot de zonsopgang, daarna zelf op onderzoek naar de inca brug en de sungate. De tweede helft van de ochtend kregen we een rondleiding door machu picchu en leerden we over het dagelijks leven in en de geschiedenis van machtu picchu. Om 11 uur was het tijd om weer naar beneden te lopen, alle trappen af, langs het spoor weer terug en naar een chaotisch busstation waar elke naam werd opgenoemd en je erg goed moest luisteren naar welke bus je mocht gaan om de 6-uur durende reis naar Cusco terug te maken!

Het was een ontzettend vermoeiende reis, maar het heeft al mijn verwachtingen overtroffen! Wat een moois bestaat er toch in de wereld. Ik ga het wel even een weekendje rustig aan doen. En volgende week is alweer mijn laatste week in het ziekenhuis en ben ik op de helft van mijn trip. Wat vliegt de tijd toch voorbij!

Kusjes,
Blanca