Het leven op de polikliniek.
Tijd om te laten zien dat we ook nog medisch inhoudelijke dingen doen. Zo lopen we deze weken verschillende poliklinieken af. We hebben bijvoorbeeld afzonderlijk van elkaar orthopeadie poli gevolgd. De arts (die niet werkelijk geneeskunde heeft gestudeerd) heeft een van de best georganiseerde poliklinieken die ik ben tegen gekomen. Hij laat patienten netjes achter een gordijn wachten op hun beurt, heeft zelfs een extra gordijn voor de onderzoeksbank en hield het tot halverwege de dag vol om geen zooitje te maken van de papieren statussen die op zijn bureau lagen. Zeer indrukwekkend. Indrukwekkend waren ook de casussen die langskwamen. Zo zag hester een meisje waarvan de knieen verkeerd om stonden en heel veel kinderen met cerebral palsy, waardoor ze spiercontracturen kregen (ledematen die eeuwig in dezelfde stand bleven staan). Beiden zagen we veel botbreuken die eerst door een traditioneel geneesheer behandeld waren (door er touwtjes omheen te knopen en natuurlijk kruidensmeerseltjes) en dan na enkele maanden pas bij ons kwamen. Het resultaat: twee botten die totaal naast elkaar staan, verkorting van de ledematen en een ramp om weer goed te krijgen. Maar vor dr. Lyimo is geen uitdaging te groot. Zelfs een jongen met 2 klompvoeten (inmiddels al weer 6 jaar oud) wordt geopereerd, om iig iets van lopen mogelijk te maken.
Daarnaast lopen we vooral op de algemene opd (out patient department) mee. Dit is vergelijkbaar met een huisartsenpost bij ons (er bestaan hier geen huisartsen namelijk). Het is een hele leuke polikliniek omdat je met de juiste clinical officer, best veel zelf mag doen en beleid mag bedenken (wat vaak niet helemaal uitgevoerd werd als ik voorstelde, aangezien ik een veel meer wait-and-see beleid). Het was voor Hester en mij wel schokkend hoe vaak er antibiotica werd voorgeschreven (lees: bij elke patient!). Niemand gaat met lege handen naar huis, laten we zeggen. Zelfs wanneer uwi's, longontstekingen en andere kwalen via bloed en/of urineonderzoek zijn uitgesloten. Ook opvallend was dat de co-student waar ik bij liep nauwelijks lichamelijk onderzoek bij de patient uitvoerde, terwijl dit wel uitvoerig in de status beschreven werd. Best knap, zo zonder te kijken. Op de opd komen ook veel mensen met botbreuken (aangezien de orthopedie alleen poli op donderdag heeft). Dus hester en ik hebben allebei al een aantal keer mogen gipsen.
Omdat ik de verleiding niet kon weerstaan ben ik ook nog 2 dagen naar OK gegaan. Eerst orthopedie waar ze de beroemde girdelstone operatie deden. Wat bizar is om mee te maken, omdat het lijkt alsof ze halverwege de operatie stoppen. Ze halen de femurkop eraf, maar (ipv een nieuwe stalen kop erin te zetten) sluiten ze de hele boel. En dat met een snelheid, waar je u tegen zegt. Ze maken het zichzelf wel weer moeilijker doordat de persoon die de chirurgische instrumenten aangeeft, dezelfde is als degene die assisteert. Vrij onhandig dus. Opvallend is wel dat de ok kamer voor ortho een stuk schoner is (zonder open ramen, hoewel dan wel weer de ok-deuren open) dan normale ok-gebouw . Het kan dus wel!
Ook maakte ik precies mee waarom chirurgen normaal nooit hun instrumenten zelf mogen pakken (dat gebeurd hier dus wel), maar aangegeven moeten worden. De scrub nurse wilde net een tang pakken toen de chirurg het mes oppakte en haar zo door de dubbele handschoen heen sneed. Natuurlijk was er net bij deze patient geen HIV status bekend, dus deden ze ter plekke in het OK een sneltest (zonder toestemming te vragen aan de patient, die namelijk onder narcose was). Gelukkig was die negatief, maar er is totaal verder niet gedacht aan post-exposure profylaxe te nemen.
Nou, zo kuieren we rustig door en kijken af en toe onze ogen uit van wat hier wel niet gebeurt of langskomt. Er zijn ook meer dan genoeg dingen waar wij van hen kunnen leren (behandeling van HIV bijvoorbeeld), maar het is leuk te merken dat ze onze mening ook waarderen.
Deze week moeten we hard aan de slag om onze swahili op te halen. Vanaf 27 april gaan we namelijk naar de dispensary Lemira (soort huisartsenpraktijk, maar met enkele bedden, waar patienten kunnen verblijven) en zal onze kennis flink op proef worden gesteld.
Groetjes,
Blanca en Hester